Trudno ją niekiedy zidentyfikować. Warstwę tę tworzy zagięcie powięzi poprzecznej od dołu i powięzi śródpiersiowej od góry, które łączą się przy brzegach, rozworu, dając luźne zrosty z przełykiem. Należy teraz odprowadzić przepuklinę i odciągnąć przełyk ku bokowi, tak aby założyć najgłębszy szew. Ten szew z jedwabiu 2-0 zakłada się na włókna mięśniowe prawej odnogi przepony, które tworzą przyśrodkowy kąt rozworu przełykowego. Kąt ten znajduje się w sąsiedztwie ścięgnistej części przepony, wzdłuż której przebiega żyła przeponowa dolna. Zakładając szew należy uważać, aby nie uszkodzić żyły. Następnie przemieszcza się przełyk ku środkowi i zakłada jedwabne szwy boczne. Zbliżają one powierzchowną i głęboką warstwę mięśni prawej odnogi przepony, które tworzą lewy i prawy brzeg pierścienia rozworu. Włókna mięśniowe warstwy głębokiej są ścieńcząłe i słabe, dlatego zakłada się nici grube, a szwy wiąże bez napięcia.

W oryginalnym sposobie Allisona wycina się odcinek więzadła przeponowo-prze- łylcowego i otrzewnej (przednia ściana worka) oraz wytwarza mankiet z bliższego przecięcia odcinka więzadła, który wraz z otrzewną przyszywa się do dolnej powierzchni przepony. Ma to na celu umocnienie przełyku. Końcowym etapem jest zamknięcie klatki piersiowej z pozostawieniem jednego drenu ssącego na 24-2S godzin.

Słabym punktem tej operacji jest zeszywanie włókien mięśniowych prawej odnogi przepony. Tkanka mięśniowa stanowi słabą podporę dla szwów. W istocie rzeczy rozmiary rozworu przełykowego nie warunkują same przez się wystąpienia przepukliny lub jej braku. Ważnym natomiast szczegółem jest wytworzenie płata z worka otrzewnowego i więzadła przeponowo-przełykowego oraz przyszycie go do dolnej lub górnej powierzchni przepony.